In Memoriam

U posljednjim decenijama Muzička akademija je izgubila veliki broj profesora, pripadnika starijih generacija koji su izgrađivali Akademiju kao instituciju od vlastitog i kolektivnog interesa, pridonoseći njenom statusu kao najznačajnije i najveće institucije visokog muzičkog obrazovanja u zemlji, a uglednu u inostranstvu.

Preminuli profesori nakon perioda 1992/95. su: Komadina Vojin (Karlovac, 8. XI. 1933 - Beograd, 9. II. 1997), Blum Matusja (Kiginjev, SSSR 10. I .1914 - Sarajevo, 25. III. 1998), Jeličanin Milan (Dobrljin kod Bosanskog Novog, 17. II. 1935 - Sarajevo, 12. I. 1999), Celebie Donlagie Safija (Bosanska Krupa, 30. VII. 1934 - Pariz, 21. X. 2000), Skerl Danijel (Ljubljana, 26. VIII. 1931 - Bovec, 4. V. 2002), Radan Aleksije (Sarajevo, 1. IV. 1932 - Sarajevo, 16. VI. 2002), Hauser Kurt (Vrgac, 21. XII. 1916 - Njemačka, 2003), Stanković Nedeljka (Gacko, 28. X. 1943 - Sarajevo, 12. X. 2005), Laušević Mirjana (Sarajevo, 3. IV. 1966 - 15. VII. 2007), Muranović Tarik (Prijedor, 6. XII. 1954 - Zagreb, 19. III. 2008), Ludvig Pečar Nada (Sarajevo, 12. V. 1929 - Beč, 31. III. 2008), Krajtmajer Vinko (Tuzla, 25. I. 1940 - 3. XI. 2008), Rihtman Šotrić Dunja (Sarajevo, 6. IV. 1944 - Sarajevo, 2. I. 2010), Ambrožić-Milašević Izolda (Nova Gradiška, 5. VI. 1932 - Zagreb, 17. VI. 2011), Drnda Bećir (Pljevlja, 4. I. 1937 - Sarajevo, 16. V. 2012), Sagrestano Ivo Đino (Dubrovnik, 17. VII. 1923 – Sarajevo, 1. IX. 2012), Fajdiga Marijan (Ljubljana, 1. X. 1930 - Ljubljana, 12. IX. 2012), Verunica Zdravko (Sarajevo, 19. IV. 1926 - Sarajevo, 1. VII. 2014), Medle Radoslava (Zagreb, 13. I. 1953 - Sarajevo, 17. II. 2015), Likić Rajmund (Vareš, 31. VIII. 1943 - Sarajevo, 20. III. 2015), Teodor Romanić (Bjelovar, 4. III. 1926 - Sarajevo, 28. III. 2019), Zija Kučukalić (Sarajevo, 25. II. 1929 - Amsterdam, 18. III. 2020), Josip Magdić (Ogulin, 19. III. 1937 - Ogulin, 26. XI. 2020), Osman-Faruk Sijarić (Mostar, 17. V. 1942 - Sarajevo, 19. I. 2021.), David Kamhi (Sarajevo, 8. X. 1936 - Sarajevo, 12. III. 2021), Ivan Čavlović (Kruhari, 20. VIII. 1949 - Sarajevo, 14. V. 2021), Nihad Krečo (Sarajevo, 5. I. 1977 - Sarajevo, 25. V. 2021), Anđelka Bego-Šimunić (Sarajevo, 23. X. 1941 - Sarajevo, 9. II. 2022).

Evo kratkih sjećanja na preminule u posljednjim decenijama:

NEDA STANKOVIĆ

(Gacko, 28. X. 1943 – Sarajevo, 12. X. 2005)

Studij klavira je započela i završila u Sarajevu u klasi čuvenog prof. Marijana Fellera, a postdiplomski u Ljubljani u klasi Dubravke Tomšić i u školi Gnjesinih u Moskvi 1974. Od 1994. počinje njena akademska karijera na Muzičkoj akademiji u Sarajevu. Kao pijanistica često je nastupala solistički, rjeđe u kamernim ansamblima, ali je njen pedagoški rad nemjerljiv ne samo u našim bosanskohercegovačkim okvirima. Odgojila je značajan broj pijanista i bila začetnicom jedne posebne pijanističke škole u Bosni i Hercegovini koja se opredmećuje specifičnom izvedbom i njenim studentima, danas značajnim pijanistima u Bosni i Hercegovini.

NADA LUDVIG-PEČAR

(Sarajevo, 12. V. 1929 – Beč, 31. III. 2008)

Započela je muzičko školovanje 1939. kao učenica klavira u Oblasnoj muzičkoj školi. Srednju muzičku školu završava 1953, kada nastaju i njeni prvi kompozitorski radovi za klavir koje praizvodi niko drugi do njen nastavnik, čuveni hrvatski kompozitor Boris Papandopulo, koji je kratko djelovao u Sarajevu. Godine 1955. upisuje studij dirigovanja u klasi Mladena Pozajića, a zatim 1957. i kompoziciju u klasi Miroslava Špilera. Redovni i postdiplomski studij kompozicije završava 1966. na Akademiji za glasbo u Ljubljani u klasi L. M. Škerjanca. Na Muzičkoj akademiji radila je od 1969, a za redovnog profesora izabrana je 1984. U penziju odlazi 1989. Pored pedagoškog i kompozitorskog rada bila je aktivna kao pisac i koautor stručnih radova, udžbeničke literature za učenike i nastavnike muzičkog odgoja, članaka i studija u stručnoj publicistici. BIla je i članica žirija za izbor himne socijalističke Jugoslavije 1984. Prva je žena bosanskohercegovačka kompozitorica, nevelikog opusa pretežno kamernog tipa, neoklasicističke organizacije izražajnih elemenata i s izrazitom crtom lirske emocionalnosti.

VINKO KRAJTMAJER

(Tuzla, 25. I. 1940 - 3. XI. 2008)

Srednju muzičku školu i prvi stepen Rudarskog fakulteta završio je u Tuzli. Muzičko školovanje nastavio je u Sarajevu 1963. Diplomirao je teoriju i pedagogiju 1967. i etnomuzikologiju 1988. Magistrirao je na temi iz polifonije na Odsjeku za kompoziciju i dirigovanje, smjer kompozicija, a doktorirao 1995. na temi iz oblasti etnomuzikologije. Od 1968. djeluje na Muzičkoj akademiji u svojstvu honorarnog asistenta, potom u zvanju docenta na predmetu Solfeggio, a od oktobra 1995, nakon sticanja zvanja doktora muzičkih nauka, izabran je u zvanje docenta na predmetima Solfeggio i Etnomuzikologija. Bavio se etnomuzikološkim istraživanjima i objavio brojne studije i članke od kojih treba izdvojiti Missu quotidianu, prvi napis o tom obliku duhovne muzičke prakse u Bosni i Hercegovini. Naročito je važno da je u okviru etnomuzikologije kao nauke svojom doktorskom disertacijom  pokrenuo  šira  istraživanja  iz  oblasti organologije, tako da danas, zahvaljujući i istraživanjima drugih istraživača, imamo prilično sigurnu mapu narodnih muzičkih instrumenata na tlu Bosne i Hercegovine. Vinko Krajtmajer je bio folklorist i funkcionalac, što znači narodski čovjek kojemu je dozvoljena šala i vic, lagodnost življenja i lucidna ozbiljnost iskustvenog uma, snalažljivog u svakom životnom trenutku i u svim životnim situacijama.

DUNJA RIHTMAN-ŠOTRIĆ

(Sarajevo, 6. IV. 1944 - Sarajevo, 2. I. 2010)

Etnomuzikologinja koja je naslijedila svoga oca Cvjetka Rihtmana i kao nastavnica na  Muzičkoj  akademiji  i  kao  sljedbenica njegovih etnomuzikoloških pogleda na tradicionalnu muzičku praksu. Muzičku akademiju i postdiplomski studij u oblasti etnomuzikologije završila je u Sarajevu u klasi C. Rihtmana. Na Muzičkoj akademiji predavala je od 1972. do 1987. Objavila je niz naučnih radova vezanih za tradicijsku muziku u BiH, bila je predsjednik Saveza Udruženja folklorista Jugoslavije. Za svoj rad dobila je niz priznanja i diploma. Dužnost dekana Muzičke akademije obavljala je 1985-1986.

BEĆIR DRNDA

(Pljevlja, 4. I. 1937 – Sarajevo, 16. V. 2012)

Umjetnik, flautist i profesor od posebne važnosti za svoje kolege i za historiju muzike u Bosni i Hercegovini. On je u radnom vijeku od 45 godina izškolovao niz bosanskohercegovačkih i jugoslavenskih flautista visoko odnjegovanog flautističkog zvuka. Rođen je u Pljevljima gdje završava osnovnu školu, nižu gimnaziju i tri razreda klavira u muzičkoj školi. Klavir uči u novosnovanoj Srednjoj muzičkoj gkoli u Pljevljima 1948/49, a nastavlja u Srednjoj muzičkoj školi u Sarajevu. Flautu studira na Muzičkoj akademiji u Zagrebu u klasi čuvenog koncertanta i profesora Thea Tabake kod kojeg diplomira 1961. Usavršava se kod Jurija Doližikova na Konzervatoriju  "Čajkovski" u Moskvi     1974/75. Na Muzičkoj akademiji od 1962. počinje predavati flautu i pripadajuće, a u zvanje redovnog profesora izabran je 1985. Radi do 2007. kada odlazi u penziju. Pored solističkog značajno je njegovo muziciranje u ansamblima Momus i Sarajevski barokni trio. Na repertoaru je imao brojna djela bosanskohercegovačkih kompozitora.

IVO ĐINO SAGRESTANO

(Dubrovnik, 17. VII. 1923 - Sarajevo, 1. IX. 2012)

Violinu je učio u Dubrovniku i Rimu na Akademiji „Santa Cecilija" u klasi prof. G. de Vita. Studij završava 1956. na Akademiji za glazbo u Ljubljani u klasi prof. Leona Pfajfera. Radio je na Muzičkoj akademiji kao profesor violine od 1963. do 1988. Najvažniji dio svoje umjetničke karijere ostvario je u pedagoškom radu ali i u vođenju Kamernog gudačkog orkestra pri Muzičkoj omladini Grada Sarajeva, a zatim i Sarajevskog gudačkog orkestra, koji je održao preko 100 koncerata širom Bosne i Hercegovine i inostranstva.

ZDRAVKO VERUNICA

(Sarajevo, 19. IV. 1926 – Sarajevo, 2. VI. 2014)

Srednju muzičku školu završio je 1955, a Muzičku akademiju, Teoretsko-pedagoški odsjek, s klavirom kao  drugim predmetom 1959. Uporedo je studirao i kontrabas.  Postidplomski studij završio je 1964. Na Muzičku akademiju u Sarajevu dolazi 1963, najprije kao asistent, zatim predavač, docent, vanredni profesor i, konačno 1984. bio je izabran u zvanje redovnog profesora, uvijek za predmete Harmonija i Harmonijska analiza. Bio je u dva mandata dekan Muzičke akademije (1976-1981), šef Teoretsko-pedagoškog odsjeka (1983) i društveno aktivan u organima i tijelima koji su u ono doba bill društveno relevantni i vrijedni životnog i radnog aktiviteta. Penzionisan je 1992. Osim pedagoškim bavio se naučno-istraživačkim radom i objavio je nekoliko udžbenika  iz  oblasti  harmonije i značajnih studija o bosankohercegovačkoj muzici, to brojne članke o muzičkom radu Alekse Šantića, Franje Matejovskog, Ivana Demetera, zatim o prvim zapisivačima i obrađivačima bosanskohercegovačkih  narodnih pjesama, muzičkim stvaraocima i prosvjetnim i kulturnim prilikama u BiH u vrijeme Austro-ugarske uprave, HPD Trebević i o muzičkom životu pod kraj turske uprave.

RADOSLAVA MEDLE

(Zagreb. 13. I. 1951 – Sarajevo, 17. II. 2015)

Završila je violinu na Srednjoj muzičkoj školi u Sarajevu u klasi Ive Đine Segrestana, studij na Muzičkoj akademiji u Sarajevu 1972, a postidplomski 1974. u klasi istog profesora. Usavršavala se u Kölnu (Njemačka) u klasi prof. Igora Ozima. Studirala je engleski jezik i filozofiju na Filozofskom fakultetu u Sarajevu. Od vremena izbora 1974, prošla je zvanja asistenta, docenta, vanrednog profesora, a 2003. redovnog profesora. Umjetnička djelatnost Radoslave Medle bila je bogata djelima svjetske muzičke literature, ali i domaćih bosanskohercegovačkih kompozitora čija je neka djela za violinu i praizvela, npr. Koncert za violinu i orkestar Vlade Miloševića. Kao solista i koncertant nastupala je na brojnim koncertima u zemlji i inostranstvu.

RAJMUND KIĆO LIKIĆ

(Vareš, 31. VIII. 1943 - Sarajevo, 20. III. 2015)

Završio je Srednju muzičku školu u Sarajevu 1963, glavni predmet klarinet u klasi prof. Radana Aleksija. Kod istog profesora diplomira na Muzičkoj akademiji 1967, a postdiplomski studij 1979. Na Muzičkoj akademiji počinje raditi kao asistent od 1971. U zvanje redovnog profesora biran je 1997. Bio je jedan od suosnivača ansambala za novu muziku MOMUS i MASMANTRA. Izveo je preko 100 kompozicija 60-ak stranih i domaćih kompozitora, od toga čak 11 koncerata za klarinet i orkestar s orkestrima RTVS, SF, Simfonijskim orkestrom iz Niša i Simfonijskim orkestrom iz Mostara.

OSMAN-FARUK SIJARIĆ

(Mostar, 17. V. 1942 - Sarajevo, 19. I. 2021)

Rođen je 17.05.1942. godine u Mostaru. Nižu i srednju muzičku školu, a zatim i Muzičku akademiju, u klasi K. Hauzera, završio je u Sarajevu. Postdiplomski studij violine pohađao je na Muzičkoj akademiji u Ljubljani, a nastavio ga na Državnom konzervatoriju u Moskvi na katedri D. Oistracha. Nakon dvije godine specijalizacije kod G. Barinove, u Moskvi 1972. završava i magistarski studij u klasi P. A. Bondarenka. Godine 1975. realizira studijski boravak u SAD-u. Po povratku iz Rusije, Faruk Sijarić najprije radi na Srednjoj muzičkoj školi, a od 1974. godine na Muzičkoj akademiji u Sarajevu u kojoj djeluje u svim zvanjima od asistenta do redovnog profesora i odlazi u mirovinu 2012. godine. Funkciju dekana Muzičke akademije vršio je 1987. do 2003. godine. Bio je prorektor Univerziteta u Sarajevu 1994-1995. te 1996-1997. godine. Kroz svoju pedagošku djelatnost odgojio je generacije koncertno aktivnih violinista, a i sam je kao plodan reproduktivni umjetnik koncertirao u Evropi i Sjevernoj Americi. Bio je član Simfonijskog orkestra Radio-televizije Sarajevo te Sarajevske filharmonije. Kao promotor američkog kompozitorstva, na poziv Centra za kulturu Američke ambasade s pijanistom Kooicherom 1979. godine održao je niz koncerata po cijeloj Jugoslaviji. U istom periodu je znatan dio svoje umjetničke aktivnosti posvetio promoviranju djela jugoslovenskih kompozitora te je tako u okviru kulturnog programa ZOI'84 izdao i gramofonsku ploču s djelima Magdića, Cipre, Slavenskog i Komadine kao jedno od rijetkih diskografskih izdanja umjetničke muzike na području BiH. Pored pedagoške i umjetničke djelatnosti Osman-Faruk Sijarić bio je izuzetno aktivan u društvenom i kulturnom životu Sarajeva i Bosne i Hercegovine, te u različitim strukovnim kulturnim organizacijama i institucijama. Bio je predsjednik Saveza muzičkih pedagoga Jugoslavije, predsjednik Savjeta za muzičku djelatnost RTVBiH, predsjednik Skupšine SIZ-a kulture BiH i delegat u Skupštini SIZ-a za visoko obrazovanje BiH, pored niza drugih funkcija koje je obavljao. Za svoj društveni rad dobio je niz značajnih priznanja među kojima su i plaketa Grada Sarajeva i Orden rada sa srebrenim zracima.

DAVID KAMHI

(Sarajevo, 08. X. 1936 - Sarajevo, 12. III. 2021)

Nakon završene osnovne i srednje muzičke škole, te Prve gimnazije u Sarajevu, na Muzičkoj akademiji Univerziteta u Sarajevu je završio diplomski (1962) i postdiplomski studij violine (1964). U periodu od 1965. do 1967. usavršavao se na Moskovskom državnom konzervatorijumu Čajkovski na katedri Davida Ojstraha u klasi poznate profesorice Olge Kaverzneve, te na Konzervatoriju Santa Cecilia u Rimu kod profesorice Pine Carmirelli (1970, 1973). Od 1955. bio je zaposlen kao profesor violine u Srednjoj muzičkoj školi u Sarajevu. Njegov angažman na Muzičkoj akademiji u Sarajevu započinje 1962. godine, te je od tada na ovoj instituciji prošao sva nastavno-umjetnička zvanja na predmetima Violina i Metodika nastave violine, od asistenta (1962), docenta (1971), vanrednog profesora (1977), do redovnog profesora (1984), u kojem je 2006. godine i penzionisan. U nedostatku nastavnog osoblja povjerena mu je i nastava na predmetu Viola i Kamerna muzika, čime je dao važan doprinos opstanku i kontinuitetu klase viole u Bosni i Hercegovini. U periodu od 1965. do 2003. nekoliko je puta obavljao funkciju šefa Odsjeka za gudačke instrumente na Muzičkoj akademiji u Sarajevu, a posebno je važno istaknuti njegovo zalaganje za nastavak rada Odsjeka tokom opsade Sarajeva u periodu 1992-1995. Od 2016. godine aktivno je učestvovao u radu Savjeta za kulturu i umjetnost pri Univerzitetu u Sarajevu. Pedagoška djelatnost Davida Kamhija proizvela je generacije violinista, kamernih muzičara i pedagoga violine. Izuzetno posvećen promociji i unaprijeđenju violinističke pedagogije u Bosni i Hercegovini, bio je organizator i pozivni predavač niza predavanja i seminara za nastavnike violine. Kao reproduktivni umjetnik održao je brojne recitale u zemlji i inostranstvu, kao i koncerte sa Sarajevskom filharmonijom, popraćene pozitivnim kritikama. Pedagošku i umjetničku djelatnost Davida Kamhija upotpunjava i njegova društvena djelatnost. Bio je predsjednik Udruženja muzičkih umjetnika Bosne i Hercegovine, u periodu od 1993. do 1995. godine bio je član Savjeta Predsjedništva RBiH za vanjske poslove, a od 1995. do 1996. kulturni ataše u Ambasadi Bosne i Hercegovine u Madridu.

IVAN ČAVLOVIĆ

(Kruhari, 20. VIII. 1949 - Sarajevo, 14. V. 2021)

Rođen je 20. 8. 1949. u Kruharima, Sanski Most. Tokom osnovnoškolskog i gimnazijskog školovanja aktivno je učestvovao u radu zabavnog orkestra KUD-a Grmeč gdje je svirao trubu i kontrabas, a u VIS-ima Boemi iz Sanskog Mosta i Procol ferrum iz Prijedora svirao je bas gitaru. Diplomirao je muziku na Pedagoškoj akademiji u Puli (1972), a zatim i na Muzičkoj akademiji u Sarajevu (1977) na Odsjeku za muzičku teoriju i pedagogiju. Završio je i dvogodišnji studij klavira (1979) u klasi prof. Matusje Blum. Dobitnik je Zlatne značke Hasan Brkić Univerziteta u Sarajevu. Postdiplomski studij je završio na Muzičkoj akademiji u Sarajevu (1983), odbranivši magistarski rad Sonatnost u djelima J. S. Bacha i primjena njenih principa u klavirskim sonatama D. G. Scarlattija (mentorica: red. prof. mr. Nada Ludvig-Pečar). Stepen doktora muzičkih nauka je stekao takođe na Muzičkoj akademiji u Sarajevu (1991) odbranom doktorske disertacije Kompoziciono-tehničke i stilske karakteristike stvaralačkog opusa Vlade S. Miloševića (mentor: red. prof. dr. Nikša Gligo). Radio je kao nastavnik muzičkog odgoja u Osnovnoj školi u Starom Majdanu kod Sanskog Mosta (1972–1973), te kao nastavnik gitare u Osnovnoj muzičkoj školi u Vogošći (1976–1978). Od 1978. radi na Muzičkoj akademiji Univerziteta u Sarajevu, kada je izabran za asistenta-pripravnika na predmetima Analiza muzičkih oblika i Analiza polifonih oblika (mentori prof. Vojin Komadina i prof. Nada Ludvig-Pečar). Od tada do 2010. prolazi sva akademska zvanja do redovnog profesora. Od 2004. do 2016. vodio je nastavu iz predmeta Muzika na Akademiji scenskih umjetnosti. Bio je dekan Muzičke akademije Univerziteta u Sarajevu od 2007. do 2016, kada odlazi u mirovinu. Godine 2016. izabran je za profesora emeritusa, kao i za člana Savjeta za nauku i umjetnost Univerziteta u Sarajevu. Od 28. 5. 1992. do 21. 9. 1995. bio je pripadnik Armije Republike Bosne i Hercegovine. Vrijeme između odlazaka na prvu liniju fronta na sarajevskoj Dobrinji, u ovom bi periodu redovno posvećivao studentima. Zajedno s dekanom Farukom Sijarićem i nekolicinom drugih nastavnika uspio je održati kontinuitet nastavnog procesa na Muzičkoj akademiji u ospjednutom Sarajevu. Jedan je od osnivača Muzikološkog društva FBiH (1997) i pokretač Časopisa za muzičku kulturu Muzika (1997), čiji je glavni i odgovorni urednik bio od 1997. do 2007. Od 1998. godine zajedno sa saradnicima pokreće bijenalni Međunarodni simpozij Muzika u društvu. Od kraja 70-tih i tokom 80-tih godina prošlog stoljeća bio je aktivan u radu Udruženja kompozitora BiH. Od 1985. do 1989. bio je nositelj projekta Kompozitori Bosne i Hercegovine: Obrada podataka pri SOKOJ-u. S prof. dr. Ankicom Petrović 1990/91. za ANUBiH izradio je projekt Fundamentalna istraživanja za historiju muzike u BiH (FIHM BiH 2010), koji je 1997. preuzelo Muzikološko društvo, a od 2004. Institut za muzikologiju Muzičke akademije u Sarajevu. Također je pokrenuo i projekt Leksikon muzičara u BiH (1999) i bio glavni i odgovorni urednik objavljenog Abecedarija Leksikona (2010). Jedan je od osnivača Instituta za muzikologiju (2004) i Centra za muzičku edukaciju (2014) Muzičke akademije Univerziteta u Sarajevu. Inicijator je pokretanja doktorskog studija u oblasti muzičke umjetnosti na Muzičkoj akademiji Univerziteta u Sarajevu, prvog doktorskog studija u oblasti umjetnosti u Bosni i Hercegovini (2010). Godine 2008. pokrenuo je festival Majske muzičke svečanosti Muzičke akademije u Sarajevu, a 2011. bio je jedan od inicijatora Sarajevo Chamber Music Festivala u organizaciji Muzičke akademije u Sarajevu i Manhattan String Quarteta iz New Yorka. Napisao je preko 200 naučnih i stručnih radova, monografskih brošura i publicističkih priloga. Za muzikologiju Bosne i Hercegovine od posebnog je značaja njegovih devet knjiga: Muzički oblici (1998), Vlado Milošević – kompozitor (2001), Historija muzike u Bosni i Hercegovini (2011), Uvod u muzikologiju i metodologija naučno-istraživačkog rada (2004, 2012), Muzički oblici i stilovi. Analiza muzičkog djela (2014), Eseji o muzici. Nacrt za socijalnu historiju muzike u Bosni i Hercegovini (2015), Muzički portreti. Izvori i sjećanja (2017), Nauka o muzici u Bosni i Hercegovini (2019). Za doprinos muzikologiji i muzičkoj publicistici dobio je nagradu Vlado Milošević AMUS-a (2017). Od 1979. bio je aktivan i kao kompozitor. U njegovom opusu posebno je vrijedna saradnja s rediteljem Gojkom Bijelcem, iz koje su proizašle, između ostalog, predstava La Strada (1999) i opera atrakcijâ Srebreničanke (2004). 

NIHAD KREČO

(Sarajevo, 05. I. 1977 - Sarajevo, 25. V. 2021)

Školovao se u Sarajevu, gdje je završio Muzičku akademiju Univerziteta u klasi prof. Nede Stanković. Specijalizirao se tokom 2000/2001. godine na Kraljevskoj akademiji u Stockholmu, u klasi prof. Stefana Lindgrena. Postdiplomski studij završava 2006. godine u klasama prof. Nede Stanković i prof. Borisa Kraljevića. Dobitnik je tri prve nagrade na takmičenjima učenika i studenata FBiH. Imao je koncerte u zemlji i inostranstvu (Švedska, Češka, Izrael, Grčka, Kanada, Francuska i Njemačka,Turska), nastupao je sa Sarajevskom filharmonijom i snimao za Federalnu Televiziju BiH i TV Sarajevo. Pohađao je majstorske kurseve u Grčkoj, Švajcarskoj, Izraelu, Kanadi i Švedskoj, u klasama Alain Lefevrea, Victora Rosenbaum-a, Jean-Paul Sevilla-e i Augusta Hautbo-a. Godine 2002. izabran je za asistenta, 2005. za višeg asistenta, 2008. u docenta, 2013. za vanrednog profesora na Muzičkoj akademiji u Sarajevu. Pored karijere koncertnog pijaniste i profesora Muzičke akademije, Nihad Krečo je ostvario i značajne uspjehe u domenu pop muzike kao izvođač i producent, nastupajući s mnogim eminentnim stvaraocima bosanskohercegovačke scene popularne muzike.